‘We sliepen in onze mooiste pyjama: je weet maar nooit’
Het verhaal van Olexandra, moeder, psycholoog en nieuwkomer in Tilburg
Twee jaar geleden kwam Olexandra met haar zoons van toen 15 en 12 jaar naar Nederland. De oorlog had hun leven langzaam maar zeker uitgehold. “We woonden niet aan de frontlinie, dus officieel was het ‘relatief veilig’. Maar elke nacht ging het luchtalarm meerdere keren af. Je moest telkens naar de schuilkelder.” Dat hield niemand vol. Op een gegeven moment raakten ze eraan gewend. “We zeiden grappend: laten we in ieder geval een mooie pyjama aantrekken. Als we dan moeten vluchten – of erger – doen we dat in stijl.”
Ze lacht erbij, maar achter de humor zit iets scherps. “Het is zoals een kikker in koud water dat langzaam aan de kook wordt gebracht. Je merkt niet meer hoe heftig het is.”
Haar jongste zoon merkte het wél. Hij sliep slecht, was bang, trok zich terug. “Toen wist ik: we moeten weg.”
Een nieuw leven op 16 vierkante meter
In Tilburg wonen ze nu op de opvanglocatie aan de Ringbaan West. Eén kamer, dag en nacht samen, keuken en sanitair delen met tweehonderd anderen. Later kwam ook haar neefje erbij. “Het is geen luxe. Maar het is veilig. En dat is alles.”
Haar jongste zoon gaat inmiddels naar 2 havo op het Odulphuslyceum. Haar oudste volgt ICT en logistiek bij Yonder. Zijn droom om mechatronica te studeren kan hij nog niet volgen, maar hij geeft niet op. Haar neefje volgt intensieve taallessen.
Een nieuw leven op 16 vierkante meter
In Tilburg wonen ze nu op de opvanglocatie aan de Ringbaan West. Eén kamer, dag en nacht samen, keuken en sanitair delen met tweehonderd anderen. Later kwam ook haar neefje erbij. “Het is geen luxe. Maar het is veilig. En dat is alles.”
Haar jongste zoon gaat inmiddels naar 2 havo op het Odulphuslyceum. Haar oudste volgt ICT en logistiek bij Yonder. Zijn droom om mechatronica te studeren kan hij nog niet volgen, maar hij geeft niet op. Haar neefje volgt intensieve taallessen.
Van keukenhulp tot sociaal werker
In Oekraïne werkte Olexandra als psycholoog op een school. In Nederland begon ze opnieuw: in de keuken bij ’t Zusje, in de logistiek, als schoonmaker bij Van der Valk. “Fijne mensen, maar het werk paste niet. Ik wilde weer doen waar mijn hart ligt.”
Ze liet haar diploma valideren, volgt Nederlandse taallessen en rondt nu haar SKJ-registratie af. Sinds kort werkt ze als sociaal werker bij Omnia in Eindhoven, waar ze Oekraïense en Russischtalige gezinnen ondersteunt. “Eindelijk kan ik weer doen wat ik kan.” Hoop in klei en verf
Naast haar werk zet ze zich vrijwillig in voor jongeren in de opvang. Haar creatieve project geeft hen ruimte om te praten over emoties, trauma en grenzen. “Als mijn zoon kon herstellen in veiligheid, gun ik dat alle jongeren.”
Tussen twee werelden
Oekraïne is elke dag dichtbij. Familie, nieuws, herinneringen. “Mijn hart ligt in twee landen,” zegt ze. “Maar hier is rust. En zolang mijn kinderen veilig zijn, kan ik opnieuw beginnen.”
