Van Oekraïne naar de Keukenhof: een dag vol bloemen en verbondenheid
Op dinsdag 2 april was het zover: met vijf vrijwilligers en zeventien bewoners van de Oekraïne opvanglocatie aan de Oerlesestraat in Tilburg vertrok een bont gezelschap in alle vroegte richting de Keukenhof in Lisse. Een uitje dat begon als een gezellige dag weg, groeide uit tot iets veel groters – een ervaring vol verbinding, verwondering en welkom zijn in een nieuw land.
“Je kunt niet in Nederland wonen en nog nooit de tulpenvelden hebben gezien,” zei Olga, een van de Oekraïense bewoners. Haar opmerking raakte de kern van deze dag: deelnemen aan de Nederlandse samenleving gaat verder dan regels leren of papieren regelen. Het gaat over mensen ontmoeten, het land leren kennen – en soms, simpelweg, over bloemen zien bloeien.
De Keukenhof bood precies dat. Maar voordat ze er waren, wachtte eerst een file die de reistijd verdubbelde. Geen probleem, integendeel. Vrijwilliger Susanne, die als chauffeur meereed, vertelt: “Onderweg hebben we alle plaatsnamen geoefend waar we voorbij kwamen. Best leuk eigenlijk – mensen zijn echt oprecht geïnteresseerd.”
De communicatie was soms een uitdaging, maar met handen en voeten, Google Translate en veel geduld kwamen ze een heel eind.
In de Keukenhof zelf was het puur genieten. Het zonnetje brak precies op tijd door en zorgde voor een warme gloed over de kleurrijke bloemenvelden. Tussen de tulpen, hyacinten en narcissen wandelden bewoners rustig rond, namen foto’s en bewonderden de enorme variatie aan vormen en kleuren. Sommigen bleven stil staan bij een bloem alsof ze hem wilden opslaan in hun geheugen. Het was ontspannen, vrolijk en soms zelfs ontroerend. Even weg uit de dagelijkse zorgen, even alleen maar kijken, ruiken, lachen en samen zijn. Een dag waarop alles klopte – van het weer tot het gevoel van welkom zijn.
Esther, die met collega Susanne als vrijwilliger meeging: “De Oekraïense mensen genoten zichtbaar. En toen we even in de zon zaten, vielen een paar dames tevreden in slaap op de achterbank. Het voelde warm en goed. Alsof ze zich veilig voelden.”
Wilma en Patricia zijn al langere tijd als vrijwilliger betrokken bij de opvanglocatie. Ze zien dagelijks hoe belangrijk het is dat bewoners, vaak op leeftijd en met een hulpvraag, méér krijgen dan onderdak.
“Sommigen keren, gezien hun leeftijd of ziekte, nooit meer terug naar hun thuisland. Voor hen is Nederland hun laatste thuis. Dan wil je niet alleen veilig zijn, je wilt je ook gezien voelen, en een beetje gelukkig zijn,” vertelt Wilma.
Mike, sociaal werker bij ContourdeTwern, benadrukt dat dit soort activiteiten precies zijn waar het in het sociaal werk om draait: “Het gaat om meedoen, erbij horen. Soms zit dat in een gesprek, soms in een bezoek aan de huisarts – en soms in een tulp.“
Voor de bewoners van de Oerlesestraat was dit een dag om niet te vergeten. “Het was niet zomaar een uitje,” zegt de Oekraïense Olga. “Het was een stukje Nederland. En een stukje liefde.”