Anna: een vrouw met een onwrikbare wil
Tilburg, 2024 – Sinds 2022 woont Anna (45) met haar twee kinderen in een opvangcentrum in Nederland. Haar reis naar veiligheid begon met een beslissing die het uiterste vroeg van haar moed en vastberadenheid. “Ik weigerde mijn kinderen te laten opgroeien in een oorlogsgebied”, zegt ze resoluut. “Mijn zoon was 17, op de rand van volwassenheid, maar nog steeds een kind. Het was mijn plicht om hem te beschermen.”
Een leven dat stilviel
Vóór de oorlog had Anna haar plek gevonden in het leven. Als docent Engels, vertaler en later manager bij een internationaal bedrijf, bouwde ze een loopbaan op waarin haar talenten tot hun recht kwamen. “Lesgeven is mijn passie. Kinderen tussen de 7 en 16 jaar inspireren geeft een voldoening die niets anders kan evenaren.”
Het leven veranderde drastisch toen de oorlog dichterbij kwam. “De alarmsirenes, de explosies, de constante dreiging – dat vrat ons op. Toen ook vliegvelden doelwit werden, wist ik dat we moesten vertrekken. Mijn vader, toen 76, reed ons met gevaar voor eigen leven naar Nederland. Mijn ouders konden niet mee. Ze bleven achter, hun leven in scherven.”
Strijden voor een nieuw begin
Eenmaal in Nederland maakte Anna zich het Nederlands eigen – snel en vastberaden. “Binnen 2,5 maand haalde ik B1-niveau. Dat ging niet vanzelf, maar als je in een nieuw land woont, leer je de taal. Punt. Het voelde als mijn verantwoordelijkheid.”
Toch is het integreren geen eenvoudige opgave. “Het voelt alsof je telkens opnieuw moet beginnen. Alles is onbekend: de taal, de cultuur, de systemen. Maar wat ik hier waardeer, is de vrijheid. De gelijkheid. Dat je gezien wordt als individu, niet alleen als overlever.”
Gevecht van een moeder
Anna’s grootste strijd is die voor haar kinderen. Haar zoon, een getalenteerd gitarist, droomt van een plek aan de Rockacademie in Tilburg. Hij won ‘Tilburg Has Talent’, maar het hoge collegegeld voor internationale studenten maakt die droom onbereikbaar. “Hij heeft talent. Dat staat buiten kijf. Maar zonder kansen blijven dromen dromen. Ik blijf knokken voor hem.”
Zelf zoekt Anna naar werk in het onderwijs. “Ik ben bevoegd om Engelse les te geven aan kinderen en volwassenen. Maar een kans krijgen is moeilijk. Toch geef ik niet op. Onderwijs is mijn vak, mijn kracht.”
Hoop en veerkracht
Waar haalt Anna de kracht vandaan? “Mijn kinderen. Zij zijn mijn alles. Terugkeren is geen optie. Hier bouwen we aan onze toekomst, stap voor stap.” Haar boodschap aan anderen in een vergelijkbare situatie is even krachtig als eenvoudig: “Als je valt, sta op. Iedere keer opnieuw. Blijf bewegen, hoe zwaar het ook voelt.”
De blik op morgen
Anna’s dromen zijn helder. Over vijf jaar hoopt ze een eigen appartement te hebben, een baan die bij haar past, en haar kinderen op goede opleidingen. “Ik wil reizen, de wereld ontdekken. Maar het belangrijkste is een eigen plek. Niet langer met 150 mensen in een opvangcentrum, maar een thuis.”
Anna’s verhaal is een realiteit die velen in Nederland zich nauwelijks kunnen voorstellen. Ze is dankbaar voor de opvang in Nederland en vraagt tegelijk om begrip: “We zijn geen cijfers. We zijn mensen, zoals jullie. Moeders, dochters, leraren. Behandel ons met dezelfde waardigheid waarmee je zelf behandeld wilt worden.”
Met de woorden van John Lennon sluit ze af: “‘Imagine all the people, living life in peace.’ Dat is mijn hoop. Niet alleen voor ons, maar voor iedereen.”